Πιστοποίηση στην Ξενόγλωσση Εκπαίδευση.

Άρθρο του κ.Ρόζη Αργύρη (Διευθυντή εκπαιδευτηρίων Rozis)

Ποιος θα πιστοποιήσει τους πιστοποιητές;

• Το 2007 ψηφίστηκε άρθρο που προέβλεπε την δημιουργία αρμόδιας υπηρεσίας πιστοποίησης των φορέων που παρέχουν πιστοποιητικά στην ξενόγλωσση εκπαίδευση. Δυστυχώς 15 χρόνια μετά η αρμόδια υπηρεσία εξακολουθεί να μην υφίσταται.
• Το συγκεκριμένο άρθρο προέβλεπε επίσης ότι οι εξετάσεις πιστοποίησης πρέπει να εξετάζουν την ικανότητα επικοινωνίας στον γραπτό και προφορικό λόγο, δηλαδή στις 4 δεξιότητες που αναφέρονται τόσο στη διεθνή βιβλιογραφία όσο και στο Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για την ξενόγλωσση εκπαίδευση. Δυστυχώς υπάρχουν συστήματα πιστοποίησης που παραλείπουν δεξιότητες (συνήθως προφορικά και έκθεση) και διαφημίζονται σαν πιο «φιλικά» για τους υποψηφίους.
• Στην ελληνική νομοθεσία δεν υπάρχει διάταξη που να καθορίζει τα χαρακτηριστικά και τις αρμοδιότητες των φορέων πιστοποίησης. Έτσι υπάρχει ασάφεια-αδιαφάνεια σχετικά με το α) ποιος πιστοποιεί β) ποιος έχει την επιστημονική ευθύνη για την σύνταξη των θεμάτων  γ)πώς καθορίζονται τα κριτήρια για την κλίμακα αξιολόγησης  δ) ποιος οργανώνει τις εξετάσεις  ε) ποια είναι κάθε φορά τα ποσοστά επιτυχίας κ.α.
• Τα κριτήρια και η διαδικασία αναγνώρισης των πιστοποιητικών (από ΑΣΕΠ κ.α.) δεν είναι γνωστά με αποτέλεσμα να δημιουργείται η πεποίθηση ότι η επιλογή γίνεται με αδιαφανή τρόπο για να εξυπηρετούνται τα οικονομικά συμφέροντα μεμονωμένων προσώπων ή ιδρυμάτων.
• Στην ελληνική νομοθεσία δεν υπάρχει ορισμός του «πιστοποιητικού» (όπως για παράδειγμα με τους «τίτλους σπουδών», «απολυτήριο», «πτυχίο», «βεβαίωση»). Αυτό έχει σαν συνέπεια ορισμένα ΚΞΓ να παραπλανούν με διαφήμιση που υπόσχονται «πτυχίο Proficiency αγγλικής γλώσσας σε 3 χρόνια».
• Ορισμένοι φορείς πιστοποίησης επιστρέφουν μέρος των χρημάτων (έως και 30%) που εισπράττουν από τους υποψηφίους ως εξέταστρα στους ιδιοκτήτες των Κέντρων Ξένων Γλωσσών ή σε μεμονωμένους παρόχους (ιδιαίτερα). Αυτό είναι ένα είδος διαπλοκής οικονομικών συμφερόντων που κατευθύνει τους υποψηφίους σε συγκεκριμένες επιλογές με συγκεκριμένες στοχεύσεις (κέρδη και διαφήμιση επιτυχιών για τους παρόχους – Κέντρα Ξένων Γλωσσών και ιδιαίτερα- εύκολες εξετάσεις με απόλυτη επιτυχία, ικανοποίηση γονέων και μαθητών, αύξηση υποψηφίων σε όλο και μικρότερες ηλικίες). Έτσι φτάσαμε στον ευτελισμό της πιστοποίησης: όλοι πιστοποιούνται , ελάχιστοι είναι οι πραγματικοί χρήστες ξένων γλωσσών.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;

• Η δημιουργία ενός φορέα που θα κάνει ουσιαστική αξιολόγηση των συστημάτων πιστοποίησης (συμβαίνει σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες, Βρετανία, Γερμανία, Ουγγαρία κ.α.).

• Οι γονείς να κατανοήσουν ότι η ξενόγλωσση εκπαίδευση των παιδιών τους και η απόκτηση ενός πιστοποιητικού δυστυχώς δεν ταυτίζονται πάντα. Από την στιγμή που ο καθηγητής μετατρέπεται σε φροντιστή, ο μαθητής σε διαρκώς προετοιμαζόμενο για «εξετάσεις» από την μικρή ηλικία και η σχολική αίθουσα σε ένα απλό εγχειρίδιο προετοιμασίας ανοίγει η διαδρομή «πετάμε χρήμα και χρόνο για το τίποτα». Είναι κρίμα για όλους, ειδικά σε τέτοιους δύσκολους αλλά και απαιτητικούς καιρούς.