Άρθρο κ.Ρόζη Αργύρη: Δυο λόγια για 40 χρόνια.

Σε ολόκληρη τη διαδρομή μου, ως καθηγητής και ιδιοκτήτης εκπαιδευτηρίων, μου έτυχαν διάφορες δυσκολίες και προσωπικά προβλήματα, όπως στον καθένα μας. Αν έχω μια διαφορά με πολλούς, είναι ότι εγώ είχα ένα πλεονέκτημα. Όταν έμπαινα στην τάξη για μάθημα, πάθαινα αμνησία. Τα προβλήματα έμεναν έξω από την πόρτα. Οι φωνές των παιδιών, οι «αταξίες» το μάθημα, λειτουργούσαν  σαν παυσίπονα.

Πάνε δύο μήνες τώρα που μπαινοβγαίνω σε άδειες αίθουσες και στριφογυρίζω στους διαδρόμους . Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί! Δεν κάνει φασαρία κανείς, δεν ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά, δεν μαλώνουν. Πόσο μου λείπουν! Επιστρέφω στο σπίτι και βλέπω την ταινία Children of Men, ένας κόσμος δίχως παιδιά. Φρίκη.

Πάντα πίστευα στο δόγμα «άμα σου τύχει ένα κακό, προσπάθησε να βρεις τι καλό θα κερδίσεις». Κέρδισα την αποστασιοποίηση από την εκπαίδευση. Για να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα, χρειάζεται να μένεις για λίγο μακριά από αυτό, να το δεις από απόσταση. Ο κορωνοϊός μου προσέφερε το «δώρο». Μου επιβεβαίωσε την πεποίθηση, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί σαν γκέτο, μέσα το σχολείο και έξω η κοινωνία, η πραγματική ζωή, τα προβλήματα, οι συμπεριφορές, οι στάσεις ζωής. Ένας μαθητής του Δημοτικού, μαθαίνει ελάχιστα πράγματα, από αυτά που θα του χρειαστούν στη ζωή μετά από τριάντα χρόνια.(Ας με συγχωρέσουν οι συνάδελφοί μου οι εκπαιδευτικοί. Είμαστε το μικρότερο κομμάτι του προβλήματος, αλλά μπορούμε να γίνουμε το μεγαλύτερο της λύσης.)

Φτιάχνω στο μυαλό μου, την καθημερινότητα μιας σχολικής τάξης. Ένας καθηγητής κάνει μαθηματικά, άλλος ιστορία, άλλος φυσική και άλλος βιολογία. Μπαινοβγαίνουμε στις τάξεις, εμείς μιλάμε και οι μαθητές ακούνε. Δίνουμε κυρίως πληροφορίες. Έξω είναι η κοινωνία, η πραγματική ζωή,  που έγινε εικονική και κλείστηκε στο σπίτι. Όλα τα μέλη της οικογένειας πιάνουν δουλειά στα social media, “τιτιβίζουν”, “ποστάρουν”, “τρολλάρουν”, μοιράζονται πληροφορίες από απληροφόρητους, συχνά επιτήδειους.

Μικροί και μεγάλοι, μπερδεμένοι στα fake news και στα ερωτήματα: κατασκευάστηκε ή όχι ο ιός; Μήπως είναι υπερβολές οι περιορισμοί; Μήπως κάποιοι θέλουν να μας εξαφανίσουν; Μήπως ετοιμάζονται νέα εμβόλια, για να οικονομήσουν οι φαρμακευτικές; Μήπως μας ψεκάζουν; Λες να έχουν συμμαχήσει με τους εξωγήινους σε επίπεδη γη και να μας παραμυθιάζουν ότι είναι στρογγυλή; Η φωνή της επιστήμης είναι ανίσχυρη, απέναντι στη δύναμη των εκατομμυρίων sites και των fake news. Έτσι και αλλιώς, ο άνθρωπος έχει την τάση να κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα. Ένα παραμύθι που επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές, γίνεται αλήθεια.

Πού είναι η εκπαίδευση, το σχολείο, η οικογένεια; Μήπως εγκλωβιστήκαμε όλοι παραπάνω στα Media; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε πάλι να ψάχνουμε;

Αν χρειάζεται να επανατοποθετηθεί το εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα, τα παιδιά πρέπει να εκπαιδεύονται σε τέσσερα θέματα: Κριτική σκέψη για τη διαχείριση πληροφοριών, επικοινωνία, συνεργασία και δημιουργικότητα.

Να μαθαίνουν καινούργια πράγματα, που θα τους εξοπλίσουν ώστε να διατηρούν την πνευματική τους ισορροπία, να γνωρίζουν τον εαυτό τους και τον κόσμο, να αντιμετωπίζουν τις αλλαγές. Αν κάτι γίνεται ολοένα και πιο βέβαιο, είναι ότι των παιδιών μας όλη η ζωή θα είναι πλέον αλλαγές, αβεβαιότητα και διαχείριση κινδύνων.

Αργύρης Ρόζης

Λάτρης της τεχνολογίας και απών από τα Social Media